การพูดในเวลาไม่ควรพูด ตัวย่อมตาย เหมือนเต่าคาบไม้ ที่หงส์ 2 ตัว คาบไม้จะพาไปอยู่ยังถ้ำทองที่ภูเขาจิตตกูฎ ในหิมวันตประเทศ ตกลงมาจากอากาศและถึงแก่ความตายฉะนั้น
เรื่องมีอยู่ว่า ในอดีตกาลมีเต่าอาศัยอยู่ในสระแห่งหนึ่งในหิมวันตประเทศ ลูกหงส์ 2 ตัว ก็ไปเที่ยวหากินอยู่แถวนั้น
ได้รู้จักกัน ลูกหงส์จึงชักชวนให้เต่าไปอยู่ด้วยในถ้ำทองที่ภูเขาจิตตกูฎ
เต่าฉงนใจว่าจะไปยังถ้ำทองบนภูเขาจิตตกูฎได้อย่างไร
ลูกหงส์บอกว่าจะพาไปเอง ขอแค่ให้เต่าระวังปาก อย่าพูด ให้รักษาปากไว้ให้ดี เต่าตกลง.
ลูกหงสืจึงให้เต่าคาบไม้ตรงกลาง ส่วนลูกหงส์คาบปลายไม้ตัวละข้างบินไปในอากาศ
ชาวบ้านเห็นเข้าก็ตะโกนบอกกันว่า "หงส์หามเต่าๆๆ"
เต่าลืมคำสัญญาที่ให้ไว้แก่ลูกหงส์เสียสนิทว่าจะไม่พูด
จึงอ้าปากตะโกนตอบเด็กไปว่า "กงการอะไรของพวกเจ้า หงส์หามเต่าจะแปลกอะไร"
พอเต่าอ้าปากพูด ปากก็หลุดจากไม้
ตกลงไปยังพระลานหลวงในพระราชนิเวศน์ของพระเจ้าพาราณสี
ร่างแตกออกเป็น 2 ท่อน ตายสนิท
การพูดไม่ถูกเวลามีแต่ให้โทษ
เหมือนเต่าทีตกลงมาจากอากาศ ตัวจึงต้องตายเพราะพูดไม่ถูกเวลา
ผู้สำรวมปาก เวลาพูดก็พูดด้วยปัญญา ไม่พูดด้วยความฟุ้งซ่าน
พูดเป็นอรรถเป็นธรรม การพูดเช่นนี้ย่อมไพเราะมีเหตุมีผล
เต่าต้องตายเพราะพูดไม่ถูกเวลาที่สมควรพูด
ตัวต้องตายเพราะคำพูดแท้ๆ
เหมือนปลาหมอตายเพราะปาก ฉันใดก็ฉันนั้น
ขอขอบคุณ
วรรณกรรมในพระไตรปิฎก
|
